Początki Rovinj

W 129 r. p.n.e. na wysepkę przybyli Rzymianie; pod ich rządami nosiła nazwę Ruginium. Po rozpadzie cesarstwa rzymskiego Rovinj przez pewien czas znajdował się pod władzą Bizancjum. W VII w. i następnych stuleciach miasto, zagrożone ciągłymi napadami od strony morza i lądu, próbowało chronić się za murami obronnymi. Nie gwarantowały one jednak pełnego bezpieczeństwa - w średniowieczu Rovinj kilkakrotnie padł łupem rozmaitych najeźdźców. W 1283 r. musiał podporządkować się Republice Weneckiej i pozostawał pod jej berłem aż do upadku państwa weneckiego (1797). Z braku miejsca budynki zaczęto wznosić na lądzie stałym, a w XVIII w. ostatecznie zasypano przesmyk oddzielający wyspę od lądu.

Okres przynależności do państwa Habsburgów był dla Rovinja czasem szybkiego rozwoju - stał się jedną z najważniejszych miejscowości cesarstwa austro-węgierskiego. W 1920 r. znalazł się w granicach Włoch, a po II wojnie światowej - terenem byłej Jugosławii. Teraz to chorwackie miasto zamieszkuje dość spora mniejszość włoska.

Opiekunem Rovinja był początkowo tylko pogromca smoka, św. Jerzy, którego kościół stał w najwyższym punkcie starego miasta. Zgodnie z legendą, 13 sierpnia 800 r. na brzegu koło Rovinja osiadł sarkofag z ciałem św. Eufemii, którą również uznano za patronkę miasta. Coroczne uroczystości na jej cześć odbywają się 16 września.

Chrześcijanka Eufemia zginęła śmiercią męczeńską (łamano ją kołem, a potem rzucono Iwom na pożarcie) 16 września 304 r., w okresie panowania rzymskiego cesarza Dioklecjana. Następnie ciało świętej przewieziono do Konstantynopola i tam pochowano. Ponad pięć stuleci później sarkofag św. Eufemii dotarł do Rovinja.