Historia i zabytki w Poreč

Poreč jest jednym z najstarszych miast Istrii. Półwysep, na którym rozlokowało się miasto, był zamieszkiwany już w neolicie. Osadę założyli Ilirowie - według greckich historyków od VI do IV w p.n.e. było tu małe miasteczko rybackie. W I w. p.n.e. Rzymianie zbudowali w miejscu dzisiejszego Poreča warownię. W I połowie I stulecia n.e. cesarz Tyberiusz (lub Kaligula) oficjalnie ustanowił kolonię Julia Parentinum. W V i VI w. tereny opanowali Goci i sprawowali nad nimi władzę do 539 r., kiedy podporządkowano je cesarstwu bizantyjskiemu. Okres bizantyjski (do 788 r.) to czas rozkwitu Poreča - powstała wtedy bazylika Eufrazjana, jedna z najpiękniejszych wczesnobizantyjskich budowli Europy. W VIII w. w mieście, tak jak na całej Istrii, zaczęli się osiedlać Słowianie. W 788 r. Poreč przeszedł w ręce Franków. Do XIII w. jego władcami byli Frankowie, Longobardowie, patriarcha Akwilei. Niestabilność polityczna nie sprzyjała rozwojowi regionu.

W 1267 r. na Istrii rozpoczęła panowanie Wenecja. Pierwszym miastem, które opanowali Wenecjanie, był Poreč. Okres od XV do XVII w. nie należał do pomyślnych: napady Turków i serbskich graniczarów oraz epidemie zdziesiątkowały ludność i doprowadziły miasto do gospodarczej ruiny. W 1797 r., po upadku Republiki Weneckiej, Poreć przeszedł pod berło Austro-Węgier. Habsburgowie panowali do 1918 r., z krótkim epizodem rządów Napoleona (1805-1815). W 1861 r. w mieście obradowali posłowie sejmu Istrii (Istarski sabor), działającego w ramach monarchii Habsburgów.

Po I wojnie światowej Poreč znalazł się w granicach Włoch. Do należącej do Jugosławii Republiki Chorwacji włączono go dopiero po II wojnie światowej, w czasie której znacznie ucierpiał. W ciągu następnych dziesięcioleci ważnym źródłem finansowania regionu stała się turystyka. Boom ten trwa nadal, z krótką przerwą spowodowaną wojną po rozpadzie Jugosławii.