Wodospad Galovacki Buk

Park Narodowy Jeziora Plitwickie jest największym (294.82 km2) spośród ośmiu chorwackich przyrodniczych stref chronionych. Terytorium parku Plitvickich Jezior uchwalono parkiem narodowym w roku 1949 i jest to najstarszy chorwacki rezerwat przyrody. Już w 1979 roku Park Narodowy Jeziora Plitwickie ujęty został na Listę Dziedzictwa Przyrodniczego UNESCO. Park jest fenomenem krasowej hydrografii. Jeziora są znane ze swoich kaskad tufu wapiennego oraz stałego biodynamicznego rozwoju ich wzrostu w idealnych warunkach hydrologicznych. Tuf to jest osadowa i porowata skała, powstająca za sprawą wytrącenia się z wody węglanu wapnia. Skamielina ta buduje bariery, progi i inne formy w rzekach krasowych i strumieniach. Nurt ten jest dobrze dostrzegalny na kaskadach Jezior Plitvickich nieustannie trwa choćby podczas gdy odwiedzający przechadzają się po parku. Akwenów wodnych łącznie jest szesnaście, połączonych kilkudziesięcioma wodospadami. Dzielą na dolne i górne, woda dostarczana jest przez liczne rzeki i strumyki. Najwyżej położone jest jezioro Prosćansko, do którego prowadzi rzeka Matica. Ma ono 2,5 km długości i zawiera się na powierzchni 68 ha. Kolejne umieszczone są na niższych poziomach, po największym jeziorze Kozjak poruszają się niewielkie promy. Rozbudowa tufu przyczynia się do powstania licznych, przecudownych, wodospadów. Zwykle woda zmienia swój bieg, przyczynia się to do oschnięcia niektórych barier, jednocześnie rozwój tufu występuje w innych miejscach, przez to odnosi się wrażenie, iż Jeziora Plitwickie z czasem nie wyglądają tak samo.