Zielone płuca plitvickiej flory

NP Plitvice jest pod względem powierzchni największym (294.82 km2) spośród ośmiu chorwackich narodowych parków. Terytorium parku Plitvickich Jezior uchwalono obszarem chronionym już w 1949 roku co sprawiło że jest to najstarszy chorwacki rezerwat przyrody. W roku 1979 Park Narodowy Jeziora Plitwickie został wpisany na Światową Listę Dziedzictwa Przyrodniczego UNESCO. Rezerwat stał się fenomenem krasowej hydrografii. Jeziora popularne są z wapiennych kaskad tufu oraz stałego biodynamicznego biegu ich wzrostu w specyficznych warunkach hydrologicznych. Tuf to porowata skała osadowa, powstająca za sprawą wytrącenia się węglanu wapnia z wody. Skamielina ta tworzy progi, kaskady oraz inne formy w strumykach krasowych i strumieniach. Proces ten jest w szczególności zauważalny na kaskadach Jezior Plitwickich nieustannie trwa nawet wtedy gdy odwiedzający przechadzają się po parku. Ziemia Parku Narodowego Plitvickie Jeziora kryje mnogość środowiska leśnego z licznymi różnorodnymi rodzajami roślin i zwierząt. Najobfitszą część leśnej wspólnoty stanowią buki i jodły. Pośród nich szczególnie zaznacza się bukowo-jodłowa knieja Corkova uvala, będąca jedną z najładniejszych w tej części Europy. Wzrost tufu przyczynia się do budowy licznych, przecudownych, wodospadów. Zwykle woda zmienia swój tor, przyczynia się to do wysuszania poszczególnych barier, w takiej sytuacji przyrost tufu zachodzi w innych lokalizacjach, stąd odnosi się wrażenie, że Plitvice nigdy nie wyglądają tak samo.