Tablice informacyjne w parku

Rozbudowa tufu doprowadził do powstania licznych, okazałych, wodospadów. Zwykle woda zmienia swój bieg, przyczynia się to do wyschnięcia poszczególnych barier, w takiej sytuacji wzrost tufu występuje w innych lokalizacjach, właśnie dlatego odnosi się przeświadczenie, że Plitvickie Jeziora nigdy nie wyglądają identycznie. NP Plitvice jest największym (294.82 km2) spośród ośmiu chorwackich narodowych parków. Powierzchnię Jezior Plitwickich ustanowiono obszarem chronionym w 1949 roku przez co stanowi on najstarszy park narodowy w Chorwacji. W latach siedemdziesiątych Park Narodowy Jeziora Plitwickie został zarejestrowany na Międzynarodową Listę Dziedzictwa Przyrodniczego UNESCO. Rezerwat jest fenomenem krasowej hydrografii. Jeziora są znane ze swoich kaskad tufu wapiennego a także stałego biodynamicznego biegu ich wzrostu w idealnych warunkach hydrologicznych. Tuf to jest porowata skała osadowa, utworzona przez wytrącenie się węglanu wapnia z wody. Skamielina ta formuje progi, kaskady i inne formy w rzekach krasowych i potokach. Nurt ten jest w szczególności zauważalny na kaskadach Jezior Plitwickich trwa ciągle nawet podczas gdy turyści wędrują po parku. Akwenów wodnych jest łącznie szesnaście, połączone są one 92 wodospadami. Wodospady dzielą się na górne i dolne, zasilane przez okoliczne rzeki i strumyki. Najwyżej położone jest jezioro Prosćansko, do którego prowadzi rzeka Matica. Jezioro ma ponad 2 km długości i zawiera się na powierzchni 68 ha. Kolejne usytuowane są na niższych półkach, po największym jeziorze Kozjak pływają liczne promy.