Okazała przyroda parku Plitvickiego

Rozwój tufu doprowadził do tworzenia się licznych, przecudownych, wodospadów. Często woda zmienia swój tor, przyczynia się to do odsłonięcia niektórych barier, w takiej sytuacji przyrost tufu następuje w innych miejscach, stąd odnosi się przeświadczenie, że Jeziora Plitwickie nigdy nie wyglądają tak jak poprzednio. Park ma powierzchnię około 20 ha, lecz wodospady, jeziora i rzeki to raptem 1% terytorium, pozostała cześć parku stanowi bujna natura a także łąki i pastwiska. Najniższe miejsce w parku znajduje się na wysokości poniżej 500 metrów nad poziomem morza, a najwyższe blisko 1,3 tyś m n.p.m. Obszar ten przyczynia się w wyłanianiu się grot - znaleziono ich tutaj ok. 20. Największe to: Modra pećina, Kalućerova pećina, Supłjara, Golubinjaća, Koranska. Aczkolwiek jak na razie, nie są dostępne do eksplorowania. Park Plitvickie Jeziora pod względem powierzchni jest najobszerniejszym (294.82 km2) spośród ośmiu chorwackich przyrodniczych stref chronionych. Terytorium parku Plitvickich Jezior ustanowiono Narodowym Parkiem w 1949 roku przez co stanowi on najstarszy park narodowy w Chorwacji. W roku 1979 NP Plitvice został zarejestrowany na Listę Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO. Rezerwat stał się fenomenem krasowej hydrografii. Jeziora znane są ze swoich wapiennych kaskad tufu a także ciągłego biodynamicznego procesu ich wzrostu w specyficznych warunkach hydrologicznych. Tuf to jest porowata skała osadowa, utworzona za sprawą wytrącenia się węglanu wapnia z wody. Skała ta tworzy bariery, progi oraz inne formy w rzekach krasowych i potokach. Nurt ten jest przede wszystkim widoczny na kaskadach Jezior Plitvickich trwa ciągle choćby wtedy gdy turyści wędrują po parku.